จบแบบไม่แฮปปี้ ในมังงะแนวโรแมนติก คู่รักมักไม่ได้ตอนจบที่มีความสุขเสมอไป แต่บทสรุปที่หวานอมขมกลืน มักจะเพิ่มความสมจริงให้กับเรื่องราว

จบแบบไม่แฮปปี้ ความโรแมนติก เป็นหนึ่งในรากฐานสำคัญ ของการเล่าเรื่องการ์ตูน แม้ว่าจะไม่ใช่จุดสนใจหลัก ของพล็อตเรื่อง แต่ซีรีส์หลายเรื่อง จะนำเสนอเรื่องรักๆ ใคร่ๆ เป็นเพื่อนสนิทกับธีมอื่นๆ และเป็นวิธีขับเคลื่อน เรื่องราวไปข้างหน้า แม้แต่วันพีซ ซึ่งเป็นการ์ตูนโชเน็น ที่ใหญ่ที่สุดในโลกเรื่องหนึ่ง ก็มีเรื่องราวเกี่ยวกับความรัก กระจายอยู่ตลอด เช่นเรื่องราวของซีเนียร์พิงค์ และทำไมเขาถึง แต่งตัวเหมือนเด็ก

มีสื่อไม่กี่อย่างที่สามารถนำผู้อ่าน ไปสู่อารมณ์เหมือนการ์ตูนเรื่องรักๆ ใคร่ๆ สำหรับเรื่องราวที่เน้นเรื่องความรัก นั่นคือสิ่งที่มังงะตั้งใจจะทำ แน่นอนว่าผู้อ่านทุกคน หวังว่าจะมีความสุขตลอดไป สำหรับคู่รักหลัก แต่บางครั้งก็ไม่ได้ผลแบบนั้น ต่อไปนี้คือ มังงะแนวโรแมนติกที่ดีที่สุด บางเรื่องที่ มีตอนจบที่หวานอมขมกลืน ซึ่งมีความสมเหตุสมผลจริงๆ

ในเรื่องแรกก็คือ หนุ่มแสบมาช็อตรัก กับตัวละคร เทรุ คุเระบายาชิ เป็นนักเรียนมัธยมปลายอายุ 16 ปีที่เพิ่งสูญเสียพี่ชาย ซึ่งเป็นญาติเพียงคนเดียวของเขา ของที่ระลึกเพียงอย่างเดียวของเขา คือโทรศัพท์มือถือ ที่มีรายละเอียดของ บุคคลลึกลับ ที่รู้จักกันในชื่อเดซี่ เท่านั้น แต่เมื่อสถานการณ์ ทำให้เธอต้องเริ่มทำงาน ให้กับทาสึกุ คุโรซากิ ภารโรงโรงเรียน เทรุก็เริ่มตั้งคำถาม ถึงตัวตนที่แท้จริงของเดซี่

เรื่องนี้เป็นตัวอย่างคลาสสิก ของการ์ตูนเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ที่ผสมผสานเข้ากับ ช่วงเวลาที่จริงจังมากขึ้น ตัวละครมีความน่ารัก และหลากหลาย และเรื่องราวดำเนินไป อย่างเป็นธรรมชาติ ท้ายที่สุดแล้ว ตัวละครต้องยอมจำนน ต่อความจริง ที่ว่าไม่ว่าปริศนาใด จะได้รับการแก้ไขในตอนนี้ คนที่เสียชีวิตไปแล้ว ไม่อาจฟื้นขึ้นมาได้  และสิ่งที่พวกเขาทำได้ คือเดินไปข้างหน้า

เรื่องต่อมาคือ เสน่ห์สาวข้าวปั้น โทรุ ฮอนดะ ซึ่งเป็นกำพร้า และพบว่าตัวเองถูก ชิกุเระ โซมะ ลักพาตัวไป เมื่อเขารู้ว่าเธอไม่มีที่อื่นที่จะอยู่ ที่อาศัยอยู่ในบ้าน กับพวกเขาคือเพื่อนร่วมชั้นของเธอ คือยูกิ และเคียวโซมะ แต่ในไม่ช้า โทรุก็พบว่าครอบครัวโซมะ กำลังซ่อนความลับอยู่ เหตุผลที่อยู่เบื้องหลัง การหลีกเลี่ยงผู้หญิง สามารถอธิบายได้ด้วยสิ่งอื่น ที่ไม่ใช่ความรังเกียจ ต่อการสัมผัสทางร่างกาย

เรื่องนี้ได้รับความนิยม จากกระแสหลักอีกครั้ง หลังจากประสบความสำเร็จ ในการรีบูทอนิเมะ เมื่อไม่นานนี้ ซึ่งเป็นไปตามโครงเรื่องของมังงะ ที่ใกล้ชิดกว่าภาคก่อนในปี 2001 เป็นมังงะเรื่องความรัก เกี่ยวกับชูโจเรื่องปกติ ของความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสม และบาดแผล และสำหรับตัวละครบางตัว การรักษาและการปิดใจในตอนท้าย

อีกหนึ่งเรื่องก็คือ ลำนำรักข้ามเวลา ที่เริ่มด้วยสงครามของ เซนัน และเบลควอต เป็นสองประเทศเพื่อนบ้าน ที่ทำสงครามมา 200 ปีแล้ว นากาบะ เจ้าหญิงผมแดงแห่งเซนัน รู้มานานแล้วว่าเธอถูกกำหนด ให้เป็นเบี้ยเลี้ยงสำหรับประเทศ ด้วยการแต่งงาน กับเจ้าชายซีซาร์จากเบลควอต พร้อมกับโลกิ เพื่อนคนเดียวและผู้รับใช้ของเธอ ในสภาพแวดล้อมใหม่นี้

นากาบะต้องเรียนรู้ วิธีเอาตัวรอดในโลกใหม่ ที่พวกเขาเลือกปฏิบัติต่อผมสีแดง และครึ่งมนุษย์เช่นโลกิ แต่เมื่อเธอมองเห็นเหตุการณ์ ที่นำไปสู่การสิ้นพระชนม์ ของเจ้าชายซีซาร์ นากาบะต้องตัดสินใจว่า เธอต้องการช่วยเขา แม้ว่าพวกเขาจะเกลียดชังกันหรือไม่

ซึ่งนำเสนอหลักฐานที่น่าสนใจ และไม่ค่อยมีการสำรวจประเด็น เรื่องการเหยียดเชื้อชาติในมังงะโชโจ ผู้สร้างโทมะ เรย์ ใช้รูปแบบศิลปะ ที่สะอาดและเรียบง่าย  ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของผลงานของเขา ซึ่งทำให้การติดตามเรื่องราว และตัวละครง่ายขึ้นมาก จุดจบนั้นหวานอมขมกลืน เพราะในโลกที่แตกแยก ซึ่งการเมืองและการเหยียดเชื้อชาติ มีความซับซ้อน ไม่ใช่ทุกคนที่จะชนะได้ และบางคนอาจต้องเสียสละ

ต่อไปเป็นเรื่อง ดอกไม้กับปีศาจ โดยเริ่มเรื่องจากปีศาจชื่อ วีวี่ ตัดสินใจลงมายังโลกมนุษย์ เมื่อสิบปีก่อน และมีโอกาสเจอเด็กสาว ที่ถูกทอดทิ้งที่หน้าประตูบ้าน  เขาตัดสินใจที่จะเก็บเธอไว้ และเลี้ยงดูเธอด้วยความตั้งใจ ขณะนี้มีฮานะอายุ 14 ปีอยู่ด้วย บางทีความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ก็เริ่มเปลี่ยนไป

สำหรับอสูรที่ใกล้ตายอย่างวีวี่ ชีวิตของมนุษย์นั้นอยู่ชั่วคราว เหมือนดอกไม้ที่เขาสัมผัสไม่ได้ แต่จากการมีปฏิสัมพันธ์กับฮานะ ทำให้เขาเริ่มชื่นชมความงาม ตามธรรมชาติของทั้ง ดอกไม้และมนุษย์ ด้วยความเหลื่อมล้ำในช่วงอายุขัย เรื่องราวความรักของพวกเขา จึงหวานอมขมกลืน และต้องจบลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ก็ไม่จำเป็น ต้องแสดงถึงความสิ้นหวังเสมอไป

และเรื่องสุดท้าย ที่จะนำเสนอก็คือเรื่อง เพลงรักสองหัวใจ เรื่องราวของนักเปียโนอัจฉริยะ โคเซ อาริมะ ที่ไม่สามารถ ไม่ได้ยินเสียงเปียโนของตัวเอง อีกต่อไป หลังจากที่แม่ของเขาเสียชีวิต สองปีผ่านไปตั้งแต่นั้นมา โคเซยังคงใช้ชีวิตแบบโมโนโทน มองไม่เห็นสีหรือจับเปียโน และวันหนึ่งเขามีโอกาส ที่จะได้พบกับคาโอริ มิยาซากิ นักไวโอลินผู้รักอิสระ จู่ๆ ก็แต่งแต้มสีสันให้กับโลกของเขา ด้วยอารมณ์อันเดียวดาย

แก่นแท้ของเรื่องนี้ เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความบอบช้ำทางจิตใจ และการเยียวยาในท้ายที่สุด ด้วยการสนับสนุนของผู้คนที่ห่วงใย โคเซติดอยู่กับความสิ้นหวังของตัวเองมาก เขาไม่เคยมองเห็นเลยว่า เพื่อนของเขา สึบากิ และวาตาริ ห่วงใยเขามากแค่ไหน อนิจจา ในเรื่องราวที่เต็มไปด้วยโศกนาฏกรรม

การเปิดเผยถึงความเจ็บป่วยของคาโอริ ก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อกระทบกระเทือน ทำให้เรื่องนี้เป็นตอนจบที่ทำลายล้าง แต่เต็มไปด้วยความหวังที่สุด ที่ชุมชนอนิเมะเคยรู้จัก manga-alice.com